Çok çok uzun zaman önce, Yeruşalayim’de Bet-Amikdaş’ta altından yapılmış yedi kollu büyük bir şamdan- menora -dururmuş. Bu menoranın yanında ise içinde saf zeytinyağı olan altın bir şişe varmış. Her gün Bir Kohen menorayı zeytinyağıyla doldurup, onu yakarmış. Menora yandığında alevleri öylesine parlaklık saçarmış ki Yeruşalayim’in tüm tepeleri aydınlanırmış.
 
Derken bir gün Romalı askerler gelmiş. Yeruşalayim’i ve Bet-Amikdaş’ı yakmışlar. Altın menorayı ve Bet-Amikdaş’taki tüm hazineleri çalarak bunları başkentleri Roma’ya götürmüşler. Komutanları Titüs’ün önünde eğilen askerler şöyle demişler:

“Yeruşalayim ve yahudilerin mabetleri yıkılmıştır. Size bunun kanıtı olarak altın menorayı getirdik. Yahudilerin ülkesi artık yok ve bir daha hiç yükselmeyecek.” Bu sözler üzerine altın menoranın parıltısı sanki utanırcasına gittikçe kararmış ve tamamen kaybolmuş.

Romalı komutan Titüs adamlarına şöyle emretmiş:

“Roma’nın tam ortasına mermerden yapılmış muhteşem bir kemer inşaa etmenizi istiyorum. Mermerin üzerine de Yeruşalayim’den yedi kollu menorayı omuzlarında taşıyarak geri dönen Romalı askerlerin  resmini oyun. Bu oymanın altına da “Yehuda esir alınmıştır” sözlerini kazıyın.”

Titüs’ün askerleri zafer kemerini inşaa etmişler. Çok büyük ve etkileyici olmuş. Roma’ya gelip onu gören herkes Yehuda’nın kaybettiğini anlar olmuş.

Peki altın menoraya ne olmuş?

Zamanla ortadan kaybolmuş.

Yıllar sonra, yahudiler kendi topraklarına dönüp ülkeyi  tekrar inşaa etmişler. Yeruşalayim’i kendilerine başkent seçip birbirlerine şöyle demişler:

“Şimdi yeniden kendi ülkemize sahipsek altın menorayı unutmayalım ve onu İsrail’in simgesi yapalım. Yehuda artık bir esir veya yıkılmış değildir.Tüm ülkeler bizim yeniden topraklarımızda özgür olduğumuzu görecektir. Yeruşalayim başkent olarak sonsuza kadar yaşayacaktır.”

Ve yahudiler altın menorayı o toprakların simgesi yaptılar. Her iki tarafına bir zamanlar menorada yanan saf zeytinyağını hatırlatması için iki zeytin dalı yerleştirdiler. Tam altına da “İsrail” ismini yazdılar.