Moske Rusya’nın dağlarının derinliklerinde küçük bir köyde yaşıyormuş.  Mutlu bir evde yetiştiriliyormuş ama içi rahat değilmiş.  Sık sık garip rüyalar görüyormuş. Rüyalarında başka bir evde, başka bir aile ile birlikteymiş.

“Neden böyle rüyalar görüyorum?” diye soruyormuş babasına.
 
“Şştt oğlum.  Uyu.  Bir şey yok.” diyormuş babası.

 Ama baba çocuğun giderek daha mutsuz olduğunu fark ediyormuş.  Sonunda Moske’ye gerçeği söyleme zamanının geldiğini anlamış.  “Moske, biz senin gerçek annenle baban değiliz.  Karımla ben seni, tüm aileni öldüren Kazak’ların elinden kurtardık.  Sen Yahudi’sin. İşte bu yüzden rüyanda başka bir aile görüyorsun.”  Sonra da Moske’nin evinden aldıkları birkaç şeyi göstermiş.  Aralarından biri, deri kaplı küçük bir kitap Moske’nin dikkatini çekmiş.

“Bu ne?” diye sormuş Moske.  “Kitabın içindeki bu garip yazılar nedir?”

“Bilmiyorum Moske.” diye cevap vermiş babası.  “Gel gidip hahama soralım.”

Babası hahama bütün hikâyeyi anlatmış.  Haham sakalını sıvazlamış.  “Kitabın içindeki bu yazı, annenin adı Moske.  Bu onun dua kitabıydı.  Bu gece Yom Kipur bayramı.  Yahudi yılının en kutsal günü.  Bizimle sinagoga gelmek ister misin?”

Babası oturmuş, hahamı dinliyormuş.  Hahamın evinden çıktıklarında Moske’ye demiş ki “Artık halkını tanıma zamanı geldi.  Annenin kitabını al ve bu gece sinagoga git.”

O gece Moske sinagoga gitmiş.  Etrafındaki insanlara bakmış.  Annesinin kitabını öpmüş ve göğsüne bastırmış.  Gözıaşları yanaklarından süzülüyormuş.  “Lütfen Tanrım, halkım hakkında çok az şey, gerçek annemle babam hakkında hiçbir şey bilmiyorum.  Elimde bir tek bu dua kitabı var.  Bu garip harfleri al ve Seninle konuşmak için ihtiyacım olan sözcüklere dönüştür.”

Haham Moşe’nin sinagogun arkasında ağladığını görmüş.  Onu teselli etmek için yanına gelmiş.  “Bu gece gelip, avludaki evimizde bana ve aileme katıl.  Halkını tanı.  Annenin dua kitabını da yanında getir.”demiş.