Dani pencereden dışarı bakıp en sevdiği ağacı seyretmekten çok hoşlanırmış.  Yazın altında oturur, gölgesinde keyif yaparmış.
Bir gün Dani tahtadan bir uçak yapmaya karar vermiş.  “Tahtayı nereden bulacağım?” diye düşünmüş.  “Buldum!  Ağacımın bir dalını keseceğim.  O kadar çok dalı var ki bir tanesi eksilse hiçbir şey olmaz.”
 
Dani bir dal kesip maket uçağını yapmak için kullanmış.

Ağaç ona yaz boyunca gölge vermeye devam etmiş.

Dani biraz daha büyüdüğünde bir kuş evi yapmaya karar vermiş.  “Tahtayı nereden bulacağım?” diye düşünmüş.  “Ağacımın birkaç dalını keserim.   O kadar çok dalı var ki birkaç tanesi eksilse hiçbir şey olmaz.”

     
Dani birkaç dal kesip kuş evini inşaa etmiş.

Dani büyüdüğünde evi için bir balkon yapmaya karar vermiş.  “Tahtayı nereden bulacağım?” diye düşünmüş.  “Sevgili ağacımın tahtasını kullanırım.”

Dani ağacı kesmiş ve tahtasını balkonu yapmak için kullanmış.

Ertesi sabah Dani pencereden dışarı baktığında ağacının gittiğini anlamış.  Geride kalan sadece bir kütük parçasıymış.  “Sevgili ağacımı nasıl kesebildim?” diye düşünmüş.  “Şimdi sonsuza dek gitti.”  Kendini çok üzgün hissetmiş.

Aradan bir yıl geçmiş.  Dani pencereden dışarı bakmış ve düşünmüş:” Bugün Tu Bişvat, ağaçların yeni yılı.  Ağacımı kestiğim için pişmanım.  Altında oturduğum günleri özlüyorum.”

Dışarı çıkmış ve kütüğün üzerine oturmuş.  Aniden ağacın kabuğunun altından çıkan yeşil, küçük bir tomurcuk görmüş.  “Yeni bir sürgün!” diye bağırmış sevinçle.  “Ağacım hâlâ yaşıyor.  Bir gün yeniden büyüyecek.  Öyle mutluyum ki.”

Ağacının büyümesi yıllar sürecekti ama biliyordu ki kendisi artık ağacın keyfini çıkaramasa bile, bir gün çocukları çıkaracaktı.