Bir Cuma akşamıymış.  Hayim Mizrahi ile ailesi masanın etrafında toplanmış, nefis Şabat yemeklerini yiyor, Tora’dan konuşuyor, şarkılar söylüyormuş.  Birden kapının kuvvetle vurulduğunu duymuşlar.

 On asker evin içine dalmış.  “Bizi baron gönderdi” diye bağırmış şefleri.  “Sen bir şarap tüccarısın. 
 
Baron bu gece büyük bir parti veriyor.  En pahalı şarabından yirmi kasa satın almak istiyoruz.  Şimdi.”

“Ona yardımcı olmayı çok isterdim” diye cevap vermiş Hayim Mizrahi “ama şimdi iş yapamam.  Bu gece bizim kutsal Şabat’ımızdır.”

 “Baron senin en iyi müşterindir” diye kükremiş asker.  “Seni uyarıyorum.  Bu şarabı satmalısın.  Bu akşam ihtiyacı var!”

“Baron’a hizmet etmekten her zaman mutluluk duydum.  Gerçekten de o benim en iyi müşterim” diye cevap vermiş Hayim Mizrahi “ama Şabat’ları asla.”

Askerler gitmiş.  Hayim Mizrahi’nin oğlu sormuş: “Onlara mahzenin anahtarını verip parasını Pazar günü alamaz mıydın?”

“Hiçbir zaman kutsal Şabat’ta iş yapmadım, şimdi yapmaya başlayacak değilim” diye açıklamış Hayim Mizrahi oğluna.

 Askerler o gece iki kere daha gelerek yirmi kasa şarabı istemiş.  Ama Hayim Mizrahi her seferinde reddetmiş.

 Pazar sabahı Hayim Mizrahi baronun şatosuna çağrılmış.  “Cuma akşamı” demiş baron “bana en iyi şarabından yirmi kasa satmanı istedim ama sen reddettin.”

 Hayim Mizrahi dimdik durarak cevap vermiş: “Siz benim en iyi müşterimsiniz sayın baron ama Şabat’ları iş yapmam.  Asla.”

Baronun yüzünde bir gülümseme belirmiş ve demiş ki:  “Şimdi sana hikâyenin gerisi anlatayım.  Cuma sabahı komşu köyün kontu beni ziyaret etti.  Bana dedi ki Yahudiler paradan başka hiçbir şeye önem vermez.  Ona bunun doğru olmadığını söyledim.  Senin, Şabat olduğu halde bana yirmi kasa şarap satacağında ısrarlıydı.  Ne pahasına olursa olsun senin Şabat’ı bozmayacağına yirmi altın liraya bahse girdim.  Görüyor musun, senin Şabat’a olan bağlılığın sayesinde çok para kazandım.”

 “Daha da önemlisi,” demiş içinden Hayim Mizrahi “Şabat’a gerçekten saygı gösterilmiş oldu”.