“Bu sene Purim’de ne giyeceksin Neli?” diye sormuş Süzet.

   “Kraliçe Ester giysimi bir görseniz!” diye atılmış Ruti.

    “Ben peri kılığına gireceğim” diye araya gitmiş Lizet.
 
     Neli gün boyunca herkesin ne giyeceğini dinlemiş durmuş.  Ama kendisi üzgünmüş.  Purim için giysisi yokmuş.  Ailesi ona Purim giysisi almak bir yana, yiyecek alacak yeterli paraya bile sahip değilmiş. 

“Anneciğim.” diye yakınmış Neli.  “Sınıfımdaki herkesin harika Purim giysileri var. Benimse hiçbir şeyim yok.  Neden başkaları gibi bir giysim olamıyorş  Keşke bu yıl Purim hiç gelmese.”  Gözleri dolu doluymuş.

“Kızıma verebileceğim bir şey olmalı” diye düşünmüş annesi.  “Yeni giysi alacak paramız yok ama onun için yapabileceğim bir şey olmalı.”

Neli ödevlerini yapmak için ağır adımlarla odasına gitmiş.  Yanakları hâlâ ıslakmış.

Annesi tavan arasına koşmuş.  Üstü toz kaplı büyük sandığı açar açmaz aradığını bulmuş, üstüne tutmuş, sonra da çalışma odasına kapanmış.

Anne altı saat boyunca dikiş makinesinin başında, kesmiş, biçmiş, tutturmuş ve dikmiş.  “Mükemmel olması gerekiyor”diye geçiriyormuş aklından.

Ertesi sabah Neli’yi uyandırmak için odasına girdiğinde, elinde kendi gelinliği varmış.  Bütün gece onu Neli’nin üstüne göre yapmak için çalışmış.  “İşte Purim giysin” demiş.  “Umarım beğenirsin.”

Neli o çok güzel gelinliğe bakakalmış.  Gözleri kocaman açılmış ve yüzünde geniş bir gülümseme belirmiş.  “Anneciğim, bu gördüğüm en güzel giysi.  Çok teşekkür ederim.”  Artık Purim gelsin diye sabırsızlanıyormuş.