Frankeller  ilk seder’lerini kutluyormuş. O zamanlar Yahudilerin bayramlarını kutlamalarına izin verilmediği  Rusya’da yaşıyorlarmış.  O yıla kadar Yahudi olduklarını ancak biliyorlarmış.  Ama sekiz ay kadar önce babaları Natan gizlice rabi ile birlikte çalışmaya başlamış.  “Bu Rusya’daki ilk seder’imiz” demiş karısıyla çocuklarına “umarım da burada yapacağımız sonuncu seder olur.  Gelecek yıl seder’imizi Yeruşalayim’de yaparız.”
 
Masada seder tepsisi, şarap ve matsa varmış.  Aile tek bir Agada’yı paylaşıyormuş.  Anne matsa'yı gizlice pişirmiş.

Natan Yahudilerin Mısır’den ayrılışının hikâyesini anlatmaya başlamış.  “Üç bin üç yüz yıl önce Yahudi ulusu Mısır’da esirdi.  Çok ağır işlerde çalışıyorlardı, dinlenmelerine izin verilmiyordu.  Ama dua ettiler ve Tanrı’ya  inandılar.  Tanrı  bir gün onları esaretten kurtardı ve İsrail toprağına götürdü.”

Üç çocuk her sözcüğü dikkatle dinliyormuş.  Bunlar  daha önce hiç duymadıkları hikayelermiş.  Her şey onlar için yeni ve heyecan vericiymiş.  

“Ve eğer inanır ve Tanrı’ya dua edersek,” diye devam etmiş baba “Tanrı bizi de kurtaracak ve Rusya’dan İsrail’e götürecek.  Tıpkı binlerce yıl önce yaptığı gibi.”

Birden kapı kuvvetle vurulmuş.  Odada çıt çıkmıyormuş.  Rusya’da seder yapmak kanuna karşıymış.  Herkes polisten korkuyormuş.  Aile tutuklanır, hapse atılırmış.

Kapı vurulmaya devam ediyormuş.  “Ne yapacağız baba?” diye fısıldamış en küçük oğul Mihael.

“Tanrı’ya güveneceğiz” diye cevap vermiş babası sakin sakin.  “Agada’da o zaman Yahudileri nasıl kurtardığını gördük.  Şimdi bize de kurtarabilir.”

Kapı durmadan vuruluyormuş.  “Git kapıya bak Mihael” demiş baba.  “Her birimiz Tanrı’ya dua etmeliyiz.”

Mihael masadan kalkmış ve kapıya doğru yürümüş.  “Ne olur bize yardım et Tanrım” diye titriyormuş.  Yavaşça kapıyı açmış.

“Kim var orada?” diye sormuş baba.

Ama Mihael öyle bakakalmış.  Kapının önü bomboşmuş.  Sonra uzaktan polis arabasının sirenini duymuşlar.  Kimse polisin neden gittiğini bilmiyormuş.  O yıl Frankel ailesi kendi Pesah mucizesini kutlamış.