Hanuka’nın ilk akşamıymış.  İlana ve Yosi, büyükanneleri Bella’ya yakın bir semte yeni taşındıklarından çevreyi az tanıyorlarmış.Ancak çocuklar büyükanneleri yalnız yaşadığı için  hanuka mumumu yaktığında onunla birlikte olmak istemişler. 
 
"Hanuka’yı benimle kutlamaya geldiğiniz için teşekkür ederim.” demiş büyükanne Bella.  “Siz harika torunlarsınız ama artık hava karardı.  Evinize gitme zamanı geldi.”

“Yeni evimize taşındığımız ve artık sana yakın oturduğumuz için öyle mutluyuz ki.” demiş İlana ona veda öpücüğü verirken.

İki çocuk evlerine doğru yürümeye başlamış.  Aniden gökıüzü parlak bir şimşekle aydınlanmış, ardından şiddetle gürlemiş.  Sokaktaki bütün ışıklar bir anda gitmiş.

“Işıklar kesildi!” diye bağırmış Yosi.  “Üstelik hava çok bulutlu olduğu için ay gözükmüyor.  Hiçbir şey görmüyorum.”

“Korkuyorum.”  İlana ürpermiş.  “Çok da üşüyorum.”

“Endişelenme” demiş Yosi.  “Evin yolunu bulacağız.”

İki çocuk yürümeye devam etmiş ama karanlıkta hiçbir şey tanıdık gelmiyormuş.  Yürüdükçe kendilerini daha da kaybolmuş hissediyorlarmış.

“Ben bu evlerden hiçbirini tanıyamıyorum.  Ya sen?” diye sormuş İlana.

“Endişelenme.  Yakında yolumuzu bulacağız” diye yatıştırmış onu Yosi ama o da korkmaya başlıyormuş.

“Bak, orada bir ışık var” diye bağırmış İlana.  “Görüyor musun?”

“Mümkün değil” diye cevap vermiş Yosi.  “Elektrikler kesik.  Işık yok.”

“Ama bak, orada bir ışık var” diye ısrar etmiş İlana.

Yosi karanlığın içine bakmış.  Gerçekten de çok uzaklarda titreyen küçük bir ışık varmış.  “Haklısın.” demiş Yosi.  “Bu bir ışık.  Oraya doğru yürüyelim.”

Çocuklar ışığa yaklaştığında parıldayan başka ışıklar görmüş.  “Bunlar Hanuka mumları” diye bağırmış Yosi sevinçle.  “Semtimize geldik.”

Yosi ile İlana yakılmış Hanuka mumlarını izleyerek evlerinin yolunu bulmuş.  O yıl kendi küçük Hanuka mucizelerini yaşamışlar.  Işıkların mucizesi.