“Şlomo, hemen odanı topla” diye seslenmiş annesi.  “Lütfen yerde duran her şeyi yerli yerine koy.”

“Peki anne” demiş Şlomo.  “Hemen topluyorum.”

Şlomo yerde ve yatağının altında duran her şeyi toplamış, çoğunu da çöpe atmış.
 
O öğleden sonra Şlomo’nun arkadaşı Yitshak sokakta bir çöp yığını görmüş.  “Bu da ne?” diye geçirmiş aklından paslı bir metal parçasını eline alarak.  “Eve götürüp temizleyeyim.”

Yitshak bütün hafta boyunca bulduğu şeyi onarmış, ovmuş ve parlatmış.  Sonunda ışıldamaya ve yeni imiş gibi görünmeye başlamış.

“Şlomo, unutma ki bu gece Hanuka” demiş annesi.  “Hanukiyanı hazırla, hep birlikte mumları yakalım.”

“Artık hanukiyam yok” diye cevap vermiş Şlomo.  “Odamı toplarken geçen hafta attım.  Öyle eski ve paslıydı ki.”

“Yazık olmuş” demiş annesi.  “Korkarım bizimle birlikte kendi Hanuka mumlarını yakamayacaksın.”

Kendini üzgün hisseden Şlomo komşu eve, arkadaşı Yitshak’ı ziyarete gitmiş.

“Yitshak, o elindeki ne?” diye sormuş.

“İnanmayacaksın” diye cevap vermiş Yitshak.  “Biri bu büyük hanukiyayı çöpe atmış.  Hep bir hanukiyam olsun istemiştim ama annemle babam bana bir tane alamıyordu.  Onu geçen hafta bulduğumda böyle güzel görünmüyordu.  Eski ve paslıydı.  Ama bir hafta boyunca parlattım, şimdi yeni gibi duruyor.”

Şlomo hanukiyaya bakmış.  Gözlerine inanamıyormuş.  “Bu benim hanukiyam.  Onu bana geri ver.  Çöpe attığımda eski ve paslıydı.  Şimdi harika görünüyor.  Onu geri istiyorum.”

“Ama ben buldum, şimdi benim oldu” demiş Yitshak.  “Sen onu çöpe attın.”

Şlomo biraz düşünmüş.  “Haklısın”demiş.  “Hanukiya sende kalmalı.  Sen buldun, onardın, o artık gerçekten senin.”

O gece Hanuka mumlarını yakma zamanı geldiğinde Şlomo ailesine katılmış.  Annesine bakıp gülümsemiş.  “Arkadaşım Yitshak’ın ilk kez bir hanukiyası oldu.  Her zaman bunu istemişti.  Onun için öyle mutluyum ki.”